หากจะย้อนกลับไปค้นหาจุดเริ่มต้นของพระราชกรณียกิจในด้านการพัฒนาแล้ว ชื่อของ “ลุงรวย” และ “บ้านห้วยมงคล” คือสองชื่อที่ลืมไม่ได้
เรื่องราวของ “ลุงรวย” เกิดขึ้นตั้งแต่ปี 2495 หรือมากกว่าห้าสิบปีล่วงมาแล้ว ที่บ้านห้วยมงคล ตำบลหินเหล็กใน จังหวัดประจวบคีรีขันธ์
บ้านห้วยมงคลนี้อยู่ทั้ง “ใกล้และไกล” ตลาดหัวหิน ใกล้เพราะระยะทางที่ห่างกันนั้นไม่กี่กิโลเมตร แต่ไกลเพราะไม่มีถนน หากชาวบ้านจะขนพืชผักไปขายที่ตลาดต้องใช้เวลาเป็นวันๆ
ห่างไกลความเจริญถึงเพียงนี้ แต่วันหนึ่งกลับมีรถยนต์คันหนึ่งมาตกหล่มอยู่ที่หน้าบ้านลุงรวย เมื่อเห็นทหารตำรวจกว่าสิบนายระดมกำลังกันช่วยรถคันนั้นขึ้นจากหล่ม ลุงรวยผู้รวยน้ำใจสมชื่อก็กุลีกุจอออกไปช่วยทั้งงัด ทั้งดัน ทั้งฉุด จนที่สุดล้อรถก็หลุดจากหล่ม
เมื่อรถขึ้นจากหล่มแล้ว ลุงรวยจึงได้รู้ว่ารถคันที่ตัวทั้งฉุดทั้งดึงนั้นเป็นรถยนต์พระที่นั่งและคนในรถนั้นคือ พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวและสมเด็จพระนางเจ้าฯ พระราชินีนาถ
แม้จะตื่นเต้นตกใจที่ได้เข้าเฝ้าฯ ในหลวงอย่างไม่คาดฝัน แต่ลุงรวยก็จำได้ว่าวันนั้น “ในหลวง” มีรับสั่งถามลุงว่า “หมู่บ้านมีปัญหาอะไรบ้าง”
ลุงได้กราบบังคมทูลว่า ปัญหาใหญ่ที่สุดคือไม่มีถนน
จึงนอกจากจะโชคดีได้รับพระราชทาน “เงินก้นถุง” จำนวน 36 บาทซึ่งลุงนำไปเก็บใส่หีบบูชาไว้เป็นสิริมงคลจนถึงทุกวันนี้แล้ว
อีกไม่นานหลังจากนั้น ลุงรวยก็ได้เห็นตำรวจพลร่มกลุ่มหนึ่งเข้ามาช่วยกันไถดินที่บ้านห้วยมงคล และเพียงหนึ่งเดือนเท่านั้น ชาวบ้านก็ได้ถนนพระราชทาน
ถนนห้วยมงคลที่ทำให้ชาวไร่ห้วยมงคลสามารถขนพืชผักออกมาขายที่ตลาดหัวหินได้ภายในเวลาเพียง 20 นาที
เรื่องนี้ยังมีต่อ
หนึ่งปีต่อมา พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวเสด็จฯ เยี่ยมราษฎรหมู่บ้านห้วยมงคลอีกครั้ง ได้เสด็จฯ ยังบ้านชาวไร่ผู้หนึ่ง เมื่อทอดพระเนตรเห็นเขาโค่นต้นนุ่นลงทั้งๆ ที่มันยังให้ผลได้อีก ก็มีพระราชดำรัสถามว่าเหตุใดจึงโค่นต้นนุ่นเสีย
ชาวไร่ผู้นั้นกราบบังคมทูลว่า ไม่ปลูกนุ่นแล้ว จะปลูกข้าวโพดแทน สาเหตุก็เพราะเขาได้เข้าตลาดหัวหินเมื่อสองสามวันก่อน เลยเห็นว่าตอนนี้ข้าวโพดราคาดี
คำตอบของชาวบ้านคนนี้น่าสนใจมาก เพราะแสดงว่าถนนไปหัวหินสายนี้ ไม่เพียงได้ช่วยเชื่อมหมู่บ้านกับตลาดเท่านั้น แต่ยังช่วยเชื่อม “ชาวบ้าน” กับ “การตลาด” อีกด้วย
คัดลอกจาก : อมิตา อริยอัชฌา, ผู้เรียบเรียง. (2549). ครองใจคน. กรุงเทพฯ : คณะบุคคลบลิสสิเนส
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น